Bo Chvasta
Mijn naam is Bo. Ik ben 28 jaar oud en mama van 2 mooie meiden. Esmee 5 jaar en Evy 9 maanden.
Mijn verhaal begint in 2014. Ik heb in 2014 een maagverkleining gehad. En alles ging jarenlang goed. Tot ik zwanger raakte van Evy. Met 24 weken zwangerschap kreeg ik een darmhernatie. Na 5 dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen ben ik met spoed geopereerd. Na een week mocht ik naar huis en leek het allemaal goed te zijn. Ik had nog wel pijn maar natuurlijk ik ben zwanger en ben net aan mijn buik geopereerd. Na een week thuis te zijn geweest werd de pijn alleen maar erger. En werd ik weer opgenomen. En stonden ze voor een raadsel. Eerst weer alle onderzoeken gehad die gedaan konden worden. Niet alles kon vanwege de zwangerschap. Maar ze konden niks vinden. En de pijn werd heftiger. En kreeg ik heel veel medicatie waaronder ook morfine. Tot 1 dokter dacht van misschien is het wel iets in de buikwand. Ze hebben toen eerst prikken gezet dit werkte averechts. Dus besloten ze om de eerste operatie aan Acnes te gaan doen. Maar de pijn bleef jammer genoeg. En omdat ik nog steeds zwanger was en 2 buikoperaties had gehad konden ze even niets meer voor me doen tot mijn meisje Evy was geboren. En hoopte ze dat al mijn pijn voorbij zal zijn. Maar nee. 8 weken na de bevalling werd ik weer eerst geprikt. En dit werkte ook niet. En zat ik op het moment aan zware medicatie. En kreeg ik weer een operatie aan mijn Acnes. En dit zou het moeten zijn zeiden de chirurgen. Dit was jammer genoeg niet het geval. En stuurde ze mij door naar de pijn poli met de mededeling sorry wij kunnen niks meer voor je doen leer er maar meeleven. Ik liet het hier echt niet bij zitten en heb gelijk een second opinion aangevraagd in het mmc in Eindhoven. Jammer genoeg zijn de wachtlijsten heel lang. In de tussentijd ben ik begonnen bij de pijnpoli. Hier kreeg ik weer de wel bekende prik in mijn buik. Dit werkte weer niet. Toen hebben ze me een Tens kastje gegeven. Jammer genoeg wekte dit alleen maar meer pijn op. Dus werd ik gestuurd naar Cesartherapie. Om te leren Leven met pijn. En ook werden er pleisters met medicatie opgeplakt die dan met stroom het lichaam in werd gebracht. Dit is 3 keer geprobeerd in het ziekenhuis. Maar nee geen gewenst effect. Dit keer gingen ze een PRF-behandeling proberen. Maar net na de behandeling zagen ze al dat het niet echt heel veel zode aan de dijk zetten. En dat was jammer genoeg dus ook niet de oplossing. De pijnpoli wist het ook niet meer. Gelukkig waren we al de wachttijd voor Eindhoven voorbij. Want wat moest ik nou kleine kinderen en zoveel pijn. Heel veel hulp aan huis. Een ziekenhuisbed in de woonkamer. Niet werken. En zelf niks kunnen doen, dat gaat toch niet de rest van mijn leven. Ik ben pas 28 jaar. Ik mocht dus vorige maand eindelijk naar Eindhoven. En daar werd besproken we gaan ondanks dat er zoveel gebeurd is je toch opnieuw onderzoeken en met 90% zekerheid zal je weer opnieuw worden geopereerd. En kreeg ik nogmaals de prik. Deze leek beter gezet te worden. Maar toen ik thuiskwam werd de pijn alleen maar heftiger. Maar omdat er zo weinig dokteren zijn is de wachtlijst heel lang. En kan je jammer genoeg niet eerder en moet je echt wachten. Jammer genoeg wordt de pijn met de dag pijnlijker. En heb ik nu een morfine pleister erbij gekregen op alle medicatie die ik al heb. De pijn werd afgelopen zo hevig dat ik in elkaar storten en ik mijn hele lichaam niet kon bewegen. En ik door de hevige pijn aanspreekbaar was. En nergens meer op reageerde. Ik werd per ambulance met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Na een paar uur zakte de pijn gelukkig af en kwam ik steeds meer bij. En mocht ik gelukkig weer naar huis. Vandaag is jammer genoeg mijn rolstoel geleverd omdat mijn pijn mijn leven zo erg beperkt dat ik binnen 10 minuten lopen, zitten of staan al zulke pijnscheuten krijg dat dit de laatste oplossing was voor nu. 15 november krijg ik een slik foto en en een CT-scan. Om te kunnen bekijken of er nog wat pijn ook nog aan mijn darmen kunnen liggen. Zodat ze en mijn Acnes kunnen combineren met die operatie. 10 december krijg ik de uitslag van deze onderzoeken.
En dan op de wachtlijst voor de operatie.
Ik hoop ooit mijn leven weer terug te krijgen. Mijn kinderen weer zelf te verzorgen en mijn woonkamer geen ziekenhuis meer is. En mijn tafeltje bij bed geen thuis apotheek meer is.
Ik wil ook weer gewoon met mijn gezin aan tafel mee eten.