Shanice Bakhuys

Shanice Bakhuys

Ik ben Shanice Bakhuys 24 Jaar, mijn verhaal begon 4 jaar geleden in het voorjaar.  Ik had al een aantal weken pijn in mijn buik links onder, en ging naar de dokter.

De dokter voelde een verharding op de plek en vertelde me dat is toch maar is een echo moest gaan laten maken van mijn buik. Ik had een afspraak gemaakt in het Amphia in Breda waar ik een paar weken moest wachten voor de echo. Een aantal dagen later werd de pijn alleen maar heftiger, ik kreeg koorts, lag te kronkelen van de pijn in bed. Dokter gebeld en ik mocht weer langs komen. Waarschijnlijk een blinde darm ontsteking werd er gezegd, ga maar naar de Spoedeisende hulp meteen. We gingen meteen naar het ziekenhuis in Breda en kreeg een aantal onderzoeken. Er werd meteen een echo gemaakt, bloed geprikt etc. Ik had een kleine hoge ontstekingswaarde maar de blinde darm was het waarschijnlijk niet. Ze waren aan het dubben een kijk operatie of toch niet? ik was s’ ochtends binnen en eind van de middag zeiden ze, nee toch niet we sturen je door naar de gynaecoloog, kan het zijn dat je misschien een buitenbaarmoederlijke zwangerschap hebt? Het leek mij sterk… Dus op naar de gynaecoloog. Testen gedaan en een echo etc en alles was eigenlijk oke. Ga maar naar huis en kijk het maar even aan. Een paar weken later kreeg ik weer hetzelfde, weer ontiegelijke buikpijn, misselijk, ik kon bijna niks meer eten. ik lag weer te kronkelen in bed. Weer s’avonds laat naar de spoedeisende hulp. Dit keer konden ze weer niets vinden. Ze stuurde me door naar een MDL arts.  Een paar weken later, ik kwam bij de MDL arts en vertelde mijn verhaal. Ik moest weer onderzoeken ondergaan. Ontlasting werd gecontroleerd en er werd weer bloed geprikt. Een aantal dagen later belde de MDL arts mij op, met de mededeling dat ze hoge ontstekingswaardes in mijn ontlasting hadden gevonden en dat ik lactose intolerantie zou moeten hebben. De ontstekingswaardes zaten hem niet lekker en ik moest een paar dagen later gelijk al een darmonderzoek. Hij verwachte namelijk al dat ik de ziekte van Crohn zou moeten hebben. Een paar dagen later lag ik dan voor een darmonderzoek. Eenmaal toen het klaar was en ik weer bij was vertelde ze mij dat alles er goed uitzag en dat de dokter ook versteld stond dat ik geen Crohn had. Weer ging ik met hangende schouders naar huis. Ik moest het maar weer aankijken, waarschijnlijk had ik prikkelbare darmen. Ik moest naar een diëtist voor mijn voeding , omdat ik wel lactose intolerantie zou hebben, misschien kwamen daar de ontstekingen vandaan. Een aantal weken verder was er nog steeds niks veranderd. Ik had mijn voeding aangepast en voelde me nog steeds slecht met heel veel buikpijn. Ik moest weer terug naar de MDL arts, Oke misschien heb je coeliakie of is er iets met je dunne darm aan de hand. Ging ik weer dit keer onder een MRI  scan voor de dunne darm en een maagonderzoek. Allebei was weer goed. Ik was er een beetje klaar mee en dacht laat maar zitten, het zou wel tussen mijn oren zitten. 

Een half jaar later ging het wel weer, ik had zo af en toe nog buikpijnen maar ik kon er mee leven. Ik opende mijn eigen salon in 2016. Het ging best redelijk met me, ging lekker veel werken en was bezig met het oprichten van onze schoonheidssalon. Tot ik in November WEER ziek werd. Ik kreeg weer intense buikpijnen, maar dit keer ging het niet meer weg. Elke dag had ik weer die stekende vervelende pijn rechts onder in mijn buik. Ik ging weer terug naar mijn huisarts, Die keek mij aan en zei ja maar ze hebben al zoveel onderzocht, wat denk je zelf wat het zou zijn ? je hebt gewoon prikkelbare darmen, ik kreeg een medicijnen en moest het daar maar weer mee proberen. De medicijnen hielpen weer niet. Dus ik ging weer terug. De dokter zat mij maar een beetje raar aan te kijken en ze wist het echt allemaal niet. ik vertelde dat ik zoveel pijn had dat het mijn dagelijkse leven ging beïnvloeden en dat ik een eigen bedrijf heb en dat dit niet zo kan. Ze zei tegen mij.. tsjaa… je moet gewoon doorgaan, RUST ROEST!!! Ik stond echt versteld van deze uitspraak, want hallo ik voel echt wel aan me lichaam dat er iets is. Ik werd weer weg gestuurd. Ik ging enorm twijfelen aan mezelf, misschien zit het wel tussen mijn oren. Dus ging ik een andere weg op, ik ging naar een natuurgeneeskunde, psycholoog, en ben ik therapie gegaan. Met de hoop dat alles beter zou gaan, maar helaas ik bleef pijn houden. Terug naar de dokter, oke ik stuur je naar een chirurg misschien is het nu toch de blinde darm, maar ze begon ook al over dat er ook bepaalde instellingen zijn die je zou kunnen helpen met de buikpijn voor als er weer niets uit zou komen. Daar gingen we weer, op naar het Amphia ziekenhuis. Ik kreeg een chirurg die even voor me kwam zitten en onderuit zakte met zijn armen over elkaar, van zo jij hebt buikpijn???? ik zie dat eigenlijk alles al onderzocht is dusja wat wil je ? Ik stond weer versteld weer zo’n arrogante arts die denkt heb je weer iemand met zogenaamde buikpijn. Hij ging me onderzoeken en kwam een bult in mijn lies tegen. Hmm zei hij heb je geen liesbreuk?? Nou daar gingen we weer,  een echo, maar natuurlijk was alles weer goed. Weer terug op de poli. Misschien heb je endometriose? gingen we weer naar de gynaecoloog. Ook daar was alles goed. Hij vertelde me dat het misschien aan mijn bekkenbodemspieren kon liggen. Of dat ik misschien een spierziekte kon hebben, maar je raad het alweer alles was goed. Weer terug op de poli vd chirurgie. Ze vertelde me dat ze misschien toch een kijk operatie zouden willen doen, maar moest eerst nog een CT scan laten maken. Ik kwam terug op de poli en alles was weer goed, een kijkoperatie durfde ze niet ( wat achteraf maar goed is) dus ik werd weer naar huis gestuurd. Met de diagnose je hebt prikkelbare darmen. Ik vertelde ze dat ik geen last van mijn darmen heb, (mijn ontlasting was altijd normaal), maar gewoon heel veel pijn op 1 plek.Tja zei de arts dat hoort ook bij een prikkelbare darm. Ik ging WEER naar huis teleurgesteld, depressief want met deze intense helse pijn hoefde het van mij niet meer. Tot dat mijn schoonmoeder kwam met de website ACNES. Ik las de verhalen en dacht he dat is mijn verhaal. Ik ging weer naar de huisarts en die zat er ook aan te denken ( ik had namelijk een ander, dan die mijn doorstuurde naar de chirurgie). Het was schijnbaar heel zeldzaam, want pas 2 mensen uit de praktijk zouden het hebben. Ik ben door gestuurd naar het Maxima Medisch Centrum in Eindhoven. Na een aantal weken was het zover, ik kon er naar toe en had mijn eerste afspraak. Na 10 minuten had ik eindelijk een diagnose ( alle testen waren positief) en een plan. Ik had voor 100% het syndroom van Acnes. Ik wist niet wat ik hoorde; huh?? komt er nou eindelijk na 4 jaar iets uit. Ik kreeg meteen een eerste injectie, en om de twee weken moet ik terug. Ik ben blij dat ik EINDELIJK na 4 jaar en veel ellende een diagnose heb en dat ik nu eindelijk eraan geholpen kan worden. Het had mij en ziekenhuizen zoveel tijd en geld, frustratie bespaard als ze meteen in de goede richting zaten. En hoop in de toekomst dat dit syndroom steeds meer bekend wordt, want je leven kan er enorm door lijden! Al bij al heb ik door alle zieke dagen en helse pijnen toch nog mijn eigen bedrijf kunnen onderhouden, maar het waren voor mij letterlijk bloed, zweet en tranen. Ik hoop dat ze mij snel kunnen helpen en dat ik er dan eindelijk vanaf kom. Maar deze diagnose geeft mij eigenlijk meer rust. 

 

TERUG NAAR ERVARINGEN

Date

01 augustus 2018

Tags

ervaring acnes

Please publish modules in offcanvas position.