Maud Heltzel- Bol Raap

Maud Heltzel- Bol Raap

Mijn verhaal begint op 5 december 2012. Ik was nog student aan de Fontys. De gehele dag voelde ik me al niet zo heel erg lekker. Geen zin in eten, lichte buikpijn, ik dacht dat gaat vanzelf wel over. 's Avonds zouden we Sinterklaasavond gaan vieren met mijn moeder, broertje en oom. Als avondmaaltijd had mijn moeder frietjes gehaald, iets wat ik normaal gesproken erg lekker vind maar het smaakte me totaal niet. Terwijl ik wat ziekjes op de bank lag, hebben we toch de cadeaus uitgepakt. Toen dit gebeurd was werd de buikpijn steeds erger. Mijn oom doet Reiki dus die wilde me van de pijn af helpen. Echter in plaats van minder werd het steeds erger. Totdat het uiteindelijk niet meer te houden was en mijn moeder de huisartsenpost heeft gebeld. Die wilde mij direct zien. Eenmaal daar, urine ingeleverd, werd geconcludeerd dat ik een vermoedelijke blindedarmontsteking had met een buikvliesontsteking, dus ik werd door gestuurd naar de eerste hulp. Hier kreeg ik een infuus met pijnstillers wat gelukkig wel een beetje hielp. Er werd een echo gemaakt van mijn buik echter hierop was geen blindedarmontsteking te zien. Ik werd wel opgenomen vanwege de vele pijn die ik had.
Volgende dag moest ik eerst naar de gynaecoloog om te kijken of het niks gynaecologisch kon zijn. Was het dit niet dan werd ik op de lijst van opereren gezet. Uiteindelijk werd ik diezelfde dag om 17.00 uur nog geopereerd. Volgende morgen kreeg ik pas de uitslag. Ik had wel pijn, maar andere pijn dan ik voorheen had.
Volgende morgen vertelde de doktoren mij dat ik waarschijnlijk een buikgriepvirus heb gehad die zich op de lymfeklieren heeft vastgezet en deze zijn gaan zwellen. Ik moest hierna nog enkele dagen in het ziekenhuis blijven. Eenmaal thuis, bleef de pijn aanwezig.
Bij controle van de wond bij de chirurg werd mij naar de pijn gevraagd. Omdat deze nog steeds aanwezig was wilde ze een injectie plaatsen, deze zou de pijn moeten verlichten. Echter eenmaal weer op de parkeerplaats kwam de pijn weer terug.
Omdat de pijn niet wegging heb ik dit besproken met mijn huisarts. Deze vond het raar en omdat het ter hoogte van de darmen zat wilde hij dit verder laten onderzoeken. Ik heb foto's moeten maken, hierop was niks te zien. Hierna ben ik naar de MDL arts doorgestuurd. Deze wilde een aantal onderzoeken doen om uit te zoeken wat er was. Het eerste onderzoek was een onderzoek waar er bariumpap in de darm wordt gespoten en dan nogmaals foto's worden gemaakt. Hierop was nogmaals niks zichtbaar.
Volgend onderzoek was 10 dagen achter elkaar speciale bolletjes slikken. Na 10 dagen werd er een foto gemaakt en deze bolletjes zouden oplichten op de foto. Zo konden ze bekijken hoeveel bolletjes er nog in mijn darmen zaten. Hierop was wel te zien dat ik een tragere darm had dan een gemiddeld persoon.
Als laatste onderzoek kreeg ik een scopie van de darmen. Ik was hierbij volledig aanwezig en kon meekijken op het scherm. Ook hier was niks op te zien. Bij binnenkomst op de uitslaapkamer kwam er een leerling arts naar mij toe en vroeg mij of ik ooit al eens van ACNES had gehoord. Ik kende het niet en wilde hier wel graag meer over weten.
Eenmaal thuisgekomen direct achter de computer gedoken en de informatie opgezocht en warempel; dit was alles wat ik had. Op dat moment stond alleen het Maxima goed aangeschreven dus een verwijzing door de huisarts laten versturen. Op dat moment was ik toevallig stagiaire binnen het ziekenhuis en kreeg ik klein beetje voorrang op de andere mensen. Ik kwam toen bij dr. Perquin. Zij gaf aan dat ik een typische ACNES patiënt was. En ik kreeg ook direct de eerste spuit. Als deze spuit niet hielp moest ik terugkomen. En dit gebeurde tot de derde spuit. Toen werd er aangegeven dat ik geopereerd moest worden.
Uiteindelijk ben ik 19 december 2013 voor de eerste keer geopereerd. Er werd mij ervan verzekerd dat ik geen pijn meer zou krijgen. En zo gebeurde het, ik kwam voor de nacontrole bij dr. Perquin, hartstikke blij want ik kon weer gewone kleren aan, een spijkerbroek. Ik werd goed gekeurd en ze wenste me veel succes. Niet veel later tijdens het plassen kreeg ik het gevoel dat er iets knapte en direct weer de pijn terug. Echter was ik nu weer een nieuwe patiënt en moest ik weer achteraan aansluiten.
Ik kwam als nieuwe patiënt weer de poli op bij dr. Perquin en ik kreeg weer de injecties. Bij de tweede gaf ik echter aan dat ik al graag op de operatielijst gezet wilde worden omdat de wachttijd op dat moment al 3 maanden was. Dit wilde ze graag voor mij doen. Het bleek namelijk dat we hier goed aan gedaan hadden omdat de derde injectie ook niet meer hielp. De tweede keer ben ik geopereerd door dr. Roumen. Hij gaf aan dat er toch nog een vertakking zat die bekneld zat en deze was ook verholpen.
Vol goede moed na de operatie in september 2014 begonnen met revalideren. Echter ook nu bleef de pijn aanwezig. Ik moest na 8 weken op controle bij dr. Roumen en die was heel eerlijk. Gaf mij aan dat hij mij binnen 6 weken weer op de operatietafel wilde hebben liggen en dan zou hij de gehele zenuw doorhalen zodat ik hem niet meer zou voelen. En zo geschiedde op 21 november 2014 dat ik voor de derde en laatste keer geopereerd ben. Een dag voor mijn verjaardag. Het heeft zo moeten zijn want ik ga nog altijd pijnvrij door het leven en geniet nog steeds van het pijnvrije leven. Ik heb er wel een groot litteken aan over gehouden maar dit heb ik geaccepteerd.

 

TERUG NAAR ERVARINGEN

Date

26 oktober 2017

Tags

acnes

Please publish modules in offcanvas position.